Precedent-setting Dutch franchise case law: interpretation of the standstill period and the maximum duration of a non-competition clause
Locations
On 1 January 2021, the Franchise Act came into force. This Act aims to strengthen the position of franchisees in the pre-competitive phase. The introduction of the Act raises questions in practice and produces new case law.
This article discusses two recent judgments of the District Court of Midden-Nederland. The first judgment focuses on the duration of the non-compete clause and in the second judgment, the pre-contractual obligations of a franchisor have a prominent role.
The Court limits the duration of the non-competition clause to six months (Court Midden-Nederland 16 June 2021)
In this case, the franchisor and franchisee concluded a franchise agreement in September 2015 for a duration of five years. Based on the agreement, the franchisor granted the franchisee the right and imposed the obligation to use the franchise format, the operating methods developed by the franchisor, promotional materials and communication tools. The franchisee terminated the agreement on 1 September 2020 and the agreement ended on that date.
On 1 September 2020, the franchisee started their own shop in the same premises applying the same format and taking a large number of customers with her. The question at hand is whether the non-compete clause agreed upon was breached.
The franchisee argued that the non-compete clause did not apply, as there was no intellectual property right on the franchise format and the format could easily be copied. The Court ruled that taking over the franchise format did constitute a breach of the non-compete clause and cited the Pronuptia de Paris judgment (ECJ 28 January 1986, C 161/84, ECLI:EU:C:1986:41, NJ 1988/163). In this judgment, the ECJ ruled that a franchise format could only be exploited if the knowledge involved and the identity and reputation of the format can be protected.
The franchisor claimed payment of €10,000 for breach of the non-competition clause, in line with what was stipulated in the clause, plus a penalty of €1,000 for each day the breach continued. However, the Court deems it plausible that the familiarity of the franchisor's format has declined to such an extent after six months that the clause no longer protects the format thereafter.
Therefore, the duration of the non-compete clause is limited to six months (from 1 September 2020 to 1 March 2021). Furthermore, the Court ruled that the penalty for each day that the breach continues is forfeited from the moment that the franchisor first summoned the franchisee. After all, the agreement shows that the penalty is only claimable if the franchisor expresses the desire to do so. On 23 December 2020, the franchisor summoned the franchisee to cease the competitive activities and to remove any association with it. Therefore the Court ruled that the penalty for each day that the violation continued is forfeited as of 1 January 2021, until no later than 1 March 2021.
Claimants claim that the franchisor should be ordered to enter into a franchise agreement with them (Court of Midden-Nederland 30 June 2021)
A US pizza brand operates as franchisor a franchise format in the Netherlands. The franchisor has admitted the claimant to the selection process it has developed to assess whether a person is suitable to become a franchisee.
In this context, on 15 January 2020, the claimant signed for receipt the document prepared by the franchisor entitled "Confirmation of Franchise Intent / Training Agreement". The document stipulated that if the potential franchisee had fulfilled all the conditions for granting a franchise (including attending a training course) and the management of the franchisor as well as the Board of Directors had given its approval, he would be offered a franchise.
Subsequently, on 11 May 2021, the franchisor sent the claimant a pre-contractual information document (PID) within the meaning of Sections 7:913 and 7:914 of the Dutch Civil Code and a draft of the (revised) standard franchise agreement. The franchisor remarked that the draft was still before the Franchise Advisory Council (FAC) for advice and that changes might therefore still follow. The franchisor also requested the claimant to sign for receipt of the PID as soon as possible in connection with the mandatory standstill period of four weeks.
This is the minimum period prescribed by Section 7:914 (1) of the Dutch Civil Code, so that the franchisee has sufficient time for consideration before concluding the franchise agreement. During the standstill period, the intended franchisee has all information at its disposal, can study documents, ask questions and obtain advice from an expert in order to make a well-considered decision on whether or not to sign the franchise agreement offered. During this period, the franchisor is not allowed to amend the draft franchise agreement pursuant to Section 7:914(2) of the Dutch Civil Code.
By e-mail of 18 May 2021, the claimant expressed its objections to the draft (revised) standard franchise agreement in a critical and non-constructive manner, as the franchisor later qualified the behaviour. The draft was not yet in line with the new franchise legislation effective as of 1 January 2021 and the claimant states that he finds it unacceptable that the contract was not amended in time. Furthermore, he notes that; ''even if these points are all adjusted, he does not guarantee that they will sign for the current contract''. In reaction to this, the franchisor stated that in view of the claimant's objections (and his unconstructive way of communicating about this) it has insufficient faith that a successful cooperation can be established. The claimant repeatedly asked the franchisor to continue the cooperation, but the franchisor indicated that it did not want to offer the claimant a franchise agreement.
In the court proceedings that followed, the claimant demanded that a franchise agreement is offered to him. The claimant is prepared to accept the previously sent version of the franchise agreement. He argues that based on the ''Confirmation of Franchise Intent / Training Agreement'' the franchisor has an obligation to offer. After all, this document states that a franchise 'will be offered' under the circumstances mentioned there.
The Court agreed with this and ruled that on the basis of this provision, the franchisor has an obligation to make an offer, if, on the opening date, the claimant had complied with all the conditions for granting the franchise, and if approval had been granted by the management of the franchisor and the Board of Directors. The franchisor has not taken the position that the claimant has not met all conditions and/or that the required approval has not been granted. Furthermore, the Court ruled that the franchisor should not have withdrawn its offer because, in view of Sections 7:913 and 7:914 of the Dutch Civil Code, (A) the franchisor must maintain its offer during the standstill period, (B) and had no valid reason to withdraw its offer.
(A) The franchisor argues that it was no longer required to maintain its offer because the 'Important Notice', which was signed by the parties, (attached to the PID) contains the following provision:
"The provision of the PID, as well as any subsequent provision of information, in no way obliges the parties to enter into a franchise agreement with each other."
The claimant's defence is that this document was only signed for receipt. The Court agrees, since the franchisor has only asked the claimant to sign the document for receipt. Moreover, the Court is of the opinion that the provision is hidden in the text and that it does not belong in the PID. After all, the purpose of the PID is to provide the intended franchisee with all the necessary information, so that he can make a well-considered decision whether or not to enter into the franchise relationship. The Court therefore decided that the franchisor's reliance on the aforementioned provision is unacceptable according to the standards of reasonableness and fairness in the given circumstances.
(B) As a second reason for its assertion that it no longer had to keep its offer, the franchisor argued that it had insufficient faith in a successful cooperation. The reason is claimant's e-mail of 18 May 2021. The Court is of the opinion that the e-mail does not offer sufficient ground for the franchisor's conclusion that there is a breach of trust. It is true that the e-mail was written in a less constructive way, but this must be seen in the light of the pressure the claimant was under at that time. The opening was planned soon and the financing with the bank had to be arranged as well. Moreover, the District Court is of the opinion that there should be room for a discussion about the conditions of the franchise agreement to be concluded.
The Court orders the franchisor to offer a franchise agreement to the claimant no later than 24 hours after the date of the judgment, under penalty of a substantial penalty of €100,000, to be increased by €10,000 per day that it fails to comply, to a maximum of €200,000.
Conclusion
Both judgments of the District Court of Midden-Nederland are currently leading. The first judgment discussed focuses on the term of a non-compete clause. Under the new Franchise Act, a non-compete clause may not be longer than one year (7:920 (2)(d) of the DCC). The fact that the Court ruled that the duration of the non-compete clause in this case was only six months will be a disappointment to many franchisors.
It is important to note that, if the franchisee accepts the presented franchise agreement before the expiry of the standstill period, the franchisor is also obliged to honour the offer. The second judgment illustrates that, if the franchisor nevertheless withdraws the offer during this period, the costs can mount up considerably. In addition to the usual litigation and follow-up costs, the court in this case imposed a substantial penalty payment.
The judgment could have taken a more favourable turn for the franchisor if it had served the standstill period of four weeks and the prospective franchisee had not accepted the offer. In that case, the period for accepting the offer would have expired and the franchisor could have chosen not to offer a franchise agreement anymore.
If you have any questions about the Franchise Act, please feel free to contact us.
Dutch
Richtinggevende franchise rechtspraak: interpretatie van de standstill periode en de maximale looptijd van een non-concurrentiebeding
Op 1 januari 2021 is de Wet Franchise in werking getreden. Deze wet beoogt de positie van franchisenemers in de precompetitieve fase te versterken. De invoering van de wet roept uiteraard vragen op in de praktijk en levert nieuwe rechtspraak op. In dit artikel worden twee recente uitspraken van de Rechtbank Midden-Nederland besproken. In de eerste uitspraak staat de vraag centraal wat de looptijd van het non-concurrentiebeding is en in de tweede uitspraak spelen precontractuele verplichtingen van een franchisegever een prominente rol.
De kantonrechter beperkt de looptijd van het non-concurrentie beding tot zes maanden (Rechtbank Midden-Nederland 16 juni 2021)
Franchisegever en franchisenemer hebben in september 2015 een franchiseovereenkomst gesloten voor de duur van vijf jaar. Op basis van de overeenkomst is de franchisenemer het recht verleend en de verplichting opgelegd de franchiseformule, de door de franchisegever ontwikkelde exploitatiemethoden, promotiemateriaal en communicatiemiddelen te gebruiken. De franchisenemer heeft de overeenkomst per 1 september 2020 opgezegd, waarna de overeenkomst per die datum is geëindigd.
Op 1 september 2020 is de franchisenemer in hetzelfde pand een eigen winkel gestart volgens dezelfde formule. Een groot deel van de klanten heeft ze hierbij meegenomen. De vraag die voorligt is of sprake is van schending van het non-concurrentiebeding dat is overeengekomen. De franchisenemer stelt dat het non-concurrentiebeding niet van toepassing is, aangezien geen intellectueel eigendomsrecht op de franchiseformule rust en de formule makkelijk gekopieerd kan worden. De kantonrechter oordeelt dat het overnemen van de franchiseformule wel een schending van het non-concurrentiebeding oplevert en haalt het Pronuptia de Paris arrest aan (HvJ EG 28 januari 1986, C 161/84, ECLI:EU:C:1986:41, NJ 1988/163). In dit arrest oordeelde het Hof van Justitie dat een franchiseformule uitsluitend kan worden geëxploiteerd indien de daarmee gemoeide know how, alsmede de identiteit en de reputatie van de formule kunnen worden beschermd.
De franchisegever vordert voor het overtreden van het concurrentiebeding, in lijn met wat in het beding is opgenomen, betaling van € 10.000,-, vermeerderd met een boete van € 1.000,- voor iedere dag dat de overtreding heeft voortgeduurd. De kantonrechter acht het echter aannemelijk dat de bekendheid van de franchiseformule van de franchisegever na een half jaar zodanig is afgenomen dat het beding de formule daarna niet meer beschermt. Derhalve wordt de looptijd van het non-concurrentiebeding beperkt tot zes maanden (van 1 september 2020 tot 1 maart 2021).
Voorts oordeelt de kantonrechter dat de boete voor iedere dag dat de overtreding voortduurt pas wordt verbeurd vanaf het moment dat de franchisegever de franchisenemer voor het eerst heeft gesommeerd. Uit de overeenkomst blijkt namelijk dat de boete pas opeisbaar is indien de franchisegever de wens daartoe te kennen geeft. De franchisegever heeft pas op 23 december 2020 de franchisenemer gesommeerd om uiterlijk op 31 december 2020 de concurrerende activiteiten te staken en iedere associatie met haar te verwijderen. De kantonrechter beslist daarom dat de boete voor iedere dag dat de overtreding voortduurt pas wordt verbeurd vanaf 1 januari 2021, tot uiterlijk 1 maart 2021.
Eisers vorderen dat het de franchisegever wordt gelast een franchiseovereenkomst met hen te sluiten (Rechtbank Midden-Nederland 30 juni 2021)
Een Amerikaanse pizza onderneming exploiteert als franchisegever in Nederland haar franchiseformule. De franchisegever heeft eiser toegelaten tot het selectieproces dat zij heeft ontwikkeld om te beoordelen of iemand geschikt is om franchisenemer te worden. In dit kader heeft eiser op 15 januari 2020 het door de franchisegever opgestelde document met als titel “Bevestiging Franchise Intentie / Training Overeenkomst” voor akkoord ondertekend. In het document is bepaald dat indien de potentiële franchisenemer aan alle voorwaarden voor het verlenen van een franchise heeft voldaan (waaronder het volgen van een training) en de directie van de franchisegever alsmede de Board of Directors haar goedkeuring heeft verleend, hem een franchise wordt aangeboden.
Vervolgens heeft de franchisegever op 11 mei 2021 een precontractueel informatie document (PID) in de zin van de artikelen 7:913 en 7:914 BW en een concept van de (herziene) standaard franchiseovereenkomst aan eiser toegezonden. De franchisegever merkt op dat het concept nog voor advies voorligt bij de Franchise Advies Raad (FAC) en dat er daarom mogelijk nog wijzigingen kunnen volgen. Ook heeft de franchisegever eiser verzocht om het PID zo snel mogelijk voor ontvangst te tekenen in verband met de verplichte standstill periode van vier weken. Dit is de minimum periode die artikel 7:914 lid 1 BW voorschrijft, zodat de franchisenemer voor het sluiten van de franchiseovereenkomst voldoende tijd heeft voor beraad. Tijdens de standstill periode beschikt de beoogd franchisenemer over alle informatie, kan hij stukken bestuderen, vragen stellen en zich laten adviseren door een deskundige, om zo tot een weloverwogen besluit te komen over het al dan niet ondertekenen van de aangeboden franchiseovereenkomst. Tijdens deze termijn mag de franchisegever op grond van 7:914 lid 2 BW niet overgaan tot wijziging van het ontwerp van de franchiseovereenkomst.
Bij e-mail van 18 mei 2021 uit eiser op een kritische en niet constructieve wijze – zoals de franchisegever dat later kwalificeert - zijn bezwaren ten aanzien van het concept van de (herziene) standaard franchiseovereenkomst. Het concept is nog niet in lijn met de nieuwe franchisewetging die van kracht is sinds 1 januari 2021 en eiser geeft aan dat hij het niet vindt kunnen dat het contract niet tijdig is aangepast. Verder merkt hij op dat ''ook als deze punten allemaal aangepast worden hij niet garandeert dat ze voor het huidige contract zullen tekenen''. Als reactie hierop laat de franchisegever weten dat ze gezien eisers bezwaren (en zijn niet constructieve wijze van communicatie daarover) er onvoldoende vertrouwen in heeft dat een succesvolle samenwerking tot stand kan komen. Eiser heeft meermaals gevraagd of de franchisegever de samenwerking toch wil voortzetten, maar de franchisegever heeft te kennen gegeven dat ze eiser geen franchiseovereenkomst wil aanbieden.
In de gerechtelijke procedure die volgt, vordert eiser dat hem alsnog een franchiseovereenkomst wordt aangeboden. Eiser is bereid de eerder toegezonden versie van de franchiseovereenkomst alsnog te aanvaarden. Als grondslag voert eiser aan dat de franchisegever op grond van de ''Bevestiging Franchise Intentie / Training Overeenkomst'' een aanbiedingsverplichting heeft. Daarin staat immers dat onder de daar genoemde omstandigheden een franchise zal worden aangeboden.
De voorzieningsrechter gaat hier in mee en oordeelt dat op grond van deze bepaling een aanbiedingsverplichting op de franchisegever rust, als eiser op de openingsdatum aan alle voorwaarden voor het verlenen van de franchise heeft voldaan, en goedkeuring is verleend door de directie van de franchisegever en de Board of Directors. De franchisegever heeft zich niet op het standpunt gesteld dat eiser niet aan alle voorwaarden heeft voldaan en/of de vereiste goedkeuring niet is verleend. Voorts oordeelt de voorzieningsrechter dat de franchisegever haar aanbod niet had mogen intrekken omdat de franchisegever gelet op artikel 7:913 en 7:914 BW (A) haar aanbod tijdens de standstill termijn gestand moet doen, (B) en overigens ook geen gegronde reden had om haar aanbod niet langer gestand te doen.
(A) De franchisegever voert aan dat zij haar aanbod niet langer gestand hoefde te doen, omdat in de “belangrijke kennisgeving”, die door partijen is ondertekend, (behorend bij het PID) de volgende bepaling is opgenomen:
“De verstrekking van het PID, alsmede elke volgende verstrekking van informatie, verplicht partijen op geen enkele wijze om met elkaar een franchiseovereenkomst aan te gaan.”
Eiser voert als verweer dat dit stuk slechts voor ontvangst is getekend. De rechtbank gaat hier in mee, aangezien de franchisegever eiser slechts heeft verzocht het stuk voor ontvangst te tekenen. Bovendien is de rechtbank van mening dat de bepaling verstopt is in de tekst en dat de bepaling niet thuishoort in het PID. Het PID strekt er immers toe dat aan de beoogde franchisenemer alle benodigde informatie wordt gegeven, opdat hij een weloverwogen beslissing kan nemen of hij de franchiserelatie wel of niet wil aangaan. De rechtbank beslist dan ook dat het beroep op de hiervoor geciteerde bepaling door de franchisegever in de gegeven omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is.
(B) Als tweede reden voor haar stelling dat zij haar aanbod niet langer gestand hoefde te doen, voert de franchisegever aan dat zij onvoldoende vertrouwen in een succesvolle samenwerking heeft. De aanleiding is eisers e-mail van 18 mei 2021. De voorzieningenrechter is van oordeel dat de e-mail onvoldoende grond biedt voor de conclusie van de franchisegever dat sprake is van een vertrouwensbreuk. De e-mail is weliswaar minder constructief geschreven, maar dat moet worden gezien in het licht van de druk die eisers op dat moment had. De opening stond al snel gepland en de financiering die hij had geregeld moest ook worden afgenomen. Bovendien is de voorzieningsrechter van mening dat er ruimte moet zijn voor een gesprek over de voorwaarden van de te sluiten franchiseovereenkomst.
De rechtbank veroordeelt de franchisegever om uiterlijk binnen 24 uur na de datum van het vonnis een franchiseovereenkomst aan eiser aan te bieden op straffe van verbeurte van een forse dwangsom van € 100.000, te vermeerderen met € 10.000 per dag dat zij in gebreke blijft aan de veroordeling te voldoen, tot een maximum van € 200.000.
Conclusie
Beide uitspraken van de Rechtbank Midden-Nederland zijn op het moment richtinggevend. In de eerst besproken uitspraak staat de looptijd van een non-concurrentiebeding centraal. Op grond van de nieuwe franchisewet mag een non-concurrentiebeding niet langer dan een jaar zijn (7:920 lid 2 onder d BW). Dat de kantonrechter heeft beslist dat de looptijd van het concurrentiebeding in dit geval maar zes maanden bedroeg, zal een teleurstelling zijn voor veel franchisegevers.
Van belang is dat indien de franchisenemer vóór het verstrijken van de standstill periode de voorgelegde franchiseovereenkomst aanvaardt, de franchisegever ook verplicht is het aanbod gestand te doen. De tweede uitspraak illustreert dat als de franchisegever het aanbod tijdens deze periode toch intrekt, de kosten aanzienlijk kunnen oplopen. Naast de gebruikelijke proces- en nakosten, legt de voorzieningsrechter in dit geval een forse dwangsom op.
De uitspraak had een gunstigere wending voor de franchisegever kunnen nemen als zij de standstill periode van vier weken had uitgezeten en de beoogd franchisenemer het aanbod niet had geaccepteerd. In dat geval was de termijn voor het accepteren van het aanbod verlopen en had de franchisegever ervoor kunnen kiezen geen franchiseovereenkomst meer aan te bieden.
Als u vragen hebt over de Wet Franchise, kunt u gerust contact met ons opnemen.